Een stang met blauwe touwtjes warmt op, maakt schaduwbewegingen, draait een pirouette. Beheerst, onverstoorbaar, hoog tempo, onvermoeibaar, zo lijkt.
Axis is het verfijnde zusje van Poppy, een opwaaiend wapperend dekzeil dat ik zag in een industriehal in Amsterdam-Noord, dat op zijn beurt deed denken aan Marinus Boezem Windtables (1968), te zien op dezelfde expositie.
In een filmpje zegt Nieke Koek dat het de bedoeling is dat je Axis aanraakt. Ze wil dat ik aangeraakt word. Ze bedoelt dingen letterlijk, denkt mijn brein. Ze wil uit de abstractie in de werkelijkheid, waar lichamen zijn. De kunst moet mij bewegen.
Ze laat een verlamde hand tekenen. Ze amputeerde stukken van een been uit een boom. In een interview zegt ze dat het woord ‘patient’ – een mooier woord dan ‘client’ – te maken heeft met geduld, lijden, uithouden. Zoals je een been uit een boom kan hakken, kan dat met woorden uit een woord.
Het been (boegbeeld van de expositie, de flyer, de website) doet denken aan het eindshot van Fiona Tans Inventory dat ik drie dagen later zal zien in Eye, waar een been van steen bungelt aan een touw in een huis van een man die obsessief verzamelde.
Mijn brein kan niks ongeschonden zien.
Poppy’s dekzeil transporteert me naar huis, vrachtwagens, die niet meer groen zijn.
Het filmpje dat ik ervan maakte vind ik op YouTube, maar mijn account ben ik kwijt, inloggegevens verloren – 962 views, 14 years ago. Bizarre gewaarwording, alsof ik een stapel vergeten foto’s op zolder vind maar ze niet kan doorscheuren.
Bestaan is niet kunnen en niet willen ontsnappen aan de vormen.
Te zien Axis in Museum de Fundatie, Bodied | Gelichaamd – Nieke Koek t/m 08.01.23
Gezien Poppy in een industriehal in Amsterdam-Noord, beeld hal werk, de overkant (2010) en bij Verbeke Foundation
